​“Okay, guys. Reports will be done in pairs. Choose your partner.”
 
Pagkarinig ko sa sinabi ni Sir ay alam ko na ang mangyayari. I would be alone. Well, that was actually okay since I don't have to deal with someone.
 
“Uhm, okay lang ba sa'yo kung partner tayo?” biglang tanong ni Katrina, ‘yong babae sa harapan ko.
“Bakit?” tanong ko at ‘di siya nakasagot. That was the first time someone dared to ask me to be his or her partner.
“Ahh k-kasi . . . s-sige okay lang kahit huwag na—”
“Fine,” I said and she looked at me with her eyes wide open.
“R-really?”
“Ayaw mo?”
“N-no! I mean, partner na tayo!”
“Weirdo.”
 
Hinayaan ko naman siyang tumabi sa akin at in fairness sa kanya, hindi siya masyadong naiintimidate. Ni hindi ko nga alam kung kailan nagsimula na lagi niya akong tinatanong ng kung anu-ano. Maybe because she still thought I saved her from those bullies.
 
Nag-usap lang kami about sa report, which is an oral presentation about the culture of the assigned country.
 
“Sige, I'll search some journals about it kapag sinabi na ni Sir ang naassign sa’tin,” she said. I didn't expect her to be this responsible.
“Okay,” maikli kong sagot at bigla naman siyang tumitig sa akin. “What?”
“M-may nabasa lang ako somewhere. I-ikaw raw ang third party—”
“Huwag mo nang ituloy 'yang sasabihin mo kung ayaw mong mawalan ng partner,” I warned.
“S-sorry! Hindi ko sinasadya. I'm sorry.”
 
Napabuntong-hininga na lang ako dahil doon na naman ang punta ng usapan. Nakakainis lang dahil tuwing nababanggit o nakikita ako ng mga tao, inaassociate agad nila ako sa Queeñigo na ‘yon.
 
Lumabas naman agad ako after ng class at dumiretso sa library para mag-search na about sa topic na in-assign samin ni Sir bago matapos ang klase. Dumiretso ako sa history section at kumuha ng libro tungkol sa Singapore. Hah! Talk about fate.
 
After pulling out five books, I walked toward my usual spot but someone was already there. Sino pa nga ba?
 
Binagsak ko ang mga libro sa tapat niya, dahilan para mapatingin siya. He was solving some equations, and looking at those made my head spin.
 
“Tapos na klase mo?” tanong niya sabay tingin sa wall clock kaya napatingin din ako.
“Malamang. Nandito ba ko kung hindi pa?”
“Sungit,” bulong niya pero rinig naman.
 
Umupo ako sa tapat niya at nagsimulang magbasa pero nadidistract ako sa polo shirt niya. Dalawa na nga lang ang butones sa taas, hindi niya pa nakabit nang tama.
 
“Hoy,” mahina kong tawag at tumingin naman siya. I pointed at his shirt but he seemed confused. After a few seconds, he finally noticed it.
“Ah. Hayaan mo na. Mamaya na lang,” sabay ngiti niya pa at nagsolve ulit siya.
 
I tried hard to ignore it but if you’re a person who always wants to see things in place and neat, you would really be bothered even by that small detail. Bakit ba hindi niya magets ‘yon?!
 
I couldn’t take it anymore so I leaned forward and pulled his shirt.
 
“Teka anong gag—”
“Shut up,” I said while glaring at him. “Mismatches in clothes are extremely annoying and distracting.”
 
Inayos ko ang pagkakakabit ng butones ng damit niya pero nagulat ako nang bigla niya na lang kinuha ang isa kong libro. Hinawakan niya lang ‘yon at ipinagitna sa aming dalawa habang nakatingin siya sa gilid pero hindi ko alam kung bakit. Habang ikinakabit ko ang pangalawang butones ay bigla kong narealize ang ginawa niya.
 
My immediate reaction was punching his shoulder.
 
“Ouch!” he exclaimed while looking at me.
“Bwisit ka.”
“Wala naman akong nakita,” sabi niya pa kaya napanganga na lang ako. “Saka tinakpan ko naman ‘yong line of sight ko—”
“Stop talking—”
“Keep quiet!”
 
Napatigil naman kami pareho dahil tumingin sa boses ng librarian. Umupo na lang ulit ako at inadjust ang damit ko habang nakatingin pa rin nang masama kay Jazer. His ears were red and he won’t meet my eyes after what just happened. Damn this blouse of mine!
 
After that incident, we both went quiet and I managed to read some details about the history and culture of Singapore. I copied the important parts, as well as the references that I could use.
 
Pagtingin ko sa relo ko ay malapit na ang next class ko kaya niligpit ko na ang mga librong kinuha ko. Gano’n ‘din ang ginawa ni Jazer dahil may class din siya. Paglabas namin ng library ay agad din kaming naghiwalay dahil sa magkaibang building ang klase namin.
 
Pumasok naman ako sa last class at kung kailan naman ako maaga ay saka walang prof. Badtrip.
 
I was about to text Kuya Larry to pick me up but I realized we would still wait for about an hour because Jazer is still in class. In the end, I stayed in the bench area. Nakinig na lang ako ng music habang kumakain ng snacks pero naistorbo ‘yon dahil sa sigawan sa gilid ko.
 
“OMG! OMG! Look!”
“Hala! Sila na ba ulit?”
“Yes! Queeñigo is back! Nakakakilig!”
 
Napatingin ako sa field at nakita ko ang dalawa na magka-holding hands. Napataas na lang ang kilay ko sa kanila at sa fans nila. Subukan lang nilang guluhin ulit ako at hindi na talaga ako magpipigil. Nilagay ko na lang ulit ang earphones ko habang nagpapalipas ng oras.
 
***
 
Nakaramdam naman ako ng pangangawit kaya nagising ako . . . wait . . . nakatulog ako? I was quite disoriented but I was surprised to see a notebook in front of my face. Then I realized I was leaning to someone.
 
“Gising ka na?”
 
Lumayo agad ako nang marinig ko ang boses ni Jazer at binaba naman niya ang notebook, dahilan para masilaw ako sa araw. Ang init tuloy sa pakiramdam. Ngumiti naman siya kaya sinamaan ko siya ng tingin.
 
“Tara na ba? Mukhang nandyan na si Kuya Larry,” sabi niya at niligpit niya na rin ang gamit niya.
 
Ako naman ay disoriented pa rin. I didn’t know that I fell asleep a while ago but why was I leaning on his shoulder? Nakakastress.
 
Pagdating namin sa parking lot ay nando’n na nga si Kuya Larry kaya agad kaming sumakay. Nang nakauwi na kami ay nakaabang na naman ang bubwit sa pinto kaya binuhat siya ni Jazer at ako naman ay tuluy-tuloy sa pagpasok pero nagulat ako nang salubungin ako ni Clark. He was crawling his way to me and when he was right in front, he suddenly clung to my leg.
 
“Hey,” sabay tingin ko sa kanya pero tinawanan lang niya ako. “Baba,” I warned but this little kid was just giggling. Wala na akong nagawa kundi maglakad habang may nakasabit na bata sa paa ko. I dragged my right foot toward the living room and sat on the couch. Finally, Clark got off but he and Czanelle positioned beside me. Narinig ko naman ang mahinang pagtawa ni Jazer, na ngayon ay nasa harapan namin, kaya sinamaan ko siya ng tingin.
 
“What’s funny?”
“Wala naman,” sagot niya habang nakangiti kaya lalo lang akong nainis.
“Ate, let’s play!” Czanelle beamed. Hindi ba napapagod ang mga bubwit na ‘to?
“I’m tired,” sabi ko naman saka ako tumayo. “Play with him,” sabay turo ko kay Jazer.
 
Pagkatapos no’n ay umakyat na ako sa kwarto ko at nagpalit. Nakahiga lang ako sa kama nang ilang oras pero hindi naman ako makatulog. Ang daming tumatakbo sa isip ko ngayon.
 
Those kids, somehow, I feel a little less awkward when I’m with them but I’m still cautious. Siguro dahil na rin sa naranansan ko sa parents ko. Ayokong maging malapit masyado sa kanila dahil natatakot na ako sa pwedeng mangyari. Isa pa, hindi ko rin naman alam kung paano sila pakikitunguhan. I grew up alone but then out of the blue, the two of them appeared. I don’t know how to be an older sister or a sibling. Isa pa, nandyan naman si Jazer, pati na rin sina Nanay Meling at Kuya Larry para alagaan sila. Hindi nila ako kailangan.
 
Bigla ring pumasok sa isip ko sina Queenie at Iñigo. Those two made my life in school difficult but now that they’re together again, I hope they won’t pester me anymore. Mukhang nagkaayusan sila noong iniwan ko sila sa cafe. Pero hindi ko talaga akalaing ipapakita ni Queenie ang totoong ugali niya.
 
“Fine. I don’t really care if you were his ex-girlfriend. What pisses me off is that this guy nonchalantly talked with you after I asked him about the both of you.”
 
I can’t believe that the queen of the campus would say those words in front of her boyfriend but that actually made her real. I think she’s the type of girl who gets jealous and sensitive when her guy doesn’t understand her feelings. Well, Iñigo can get insensitive sometimes since he doesn’t really have a dating experience prior to Queenie.
 
Speaking of those two, Katrina was also curious about that. Naalala ko naman ang tinanong niya at nakaramdam ako ng pagkainis. Ako? Third party? Excuse me lang. Ni wala nga akong pakialam sa kanila noong una at nalaman ko na lang na ako ang dahilan noong kumalat ang rumors tungkol doon. At ngayong nagkabalikan na sila, sana naman tantanan na rin ako ng tards dahil kung hindi ay papatulan ko na talaga sila, lalo na ‘yong mga ang lalakas ng loob na magparinig pero duwag naman ‘pag hinarap.
 
Nagulat naman ako nang biglang may kumatok kaya napabangon ako.
 
“Ate! Ate! Ate!”
 
Napabuntong-hininga ako nang marinig ko ang boses ni Czanelle habang sunud-sunod ang pagkatok niya. Narinig ko rin ang paghagikgik ni Clark sa labas kaya alam kong nando’n ‘din siya. Dahil ang ingay na nila ay padabog kong binuksan ang pinto at sumalubong sila sa aking dalawa, pati na rin si Jazer.
 
“What the heck are you all doing here—!” Hindi ko na natapos ang sasabihin ko dahil tumakbo ang dalawa papasok sa kwarto ko habang tumatawa.
“Hey!” sigaw ko pero hindi nila ako pinansin. Napatingin ako kay Jazer na nasa labas pa rin at ngumiti naman siya nang nakakaloko. “You! You’re not allowed here.”
“Okay,” he said while shrugging his shoulders. “Ikaw na ang magbabantay sa kanila? Sige, magpapahinga na ako,” sabi naman niya at bigla siyang lumakad palayo. Napatingin ako sa dalawang bubwit sa loob ng kwarto ko at bigla akong nagpanic kaya napabalik ang tingin ko sa kanya.
“W-wait! Teka lang!” Huminto naman siya at lumingon sa akin.
“Hmm?”
“Get them,” sabay turo ko sa dalawa.
“Pero gusto nila dyan.” Aba, at nakuha niya pang mang-asar?!
“Then stay with them! You’re their babysitter, aren’t you?” I yelled, frustrated.
“Okay,” sabi niya naman at saka siya nagmartsa papasok sa kwarto ko.
 
Napatingin naman ako sa kanilang tatlo at parang biglang sumakit ang ulo ko. Wala pang ibang nakakapasok sa kwarto ko bukod kay Nanay Meling kapag naglilinis siya pero itong tatlong ‘to ay talagang sabay-sabay pang sumugod dito. God, this would be a long night.
 
***
 
“One, two, three, seven, nine, ten!” Czanelle said aloud and she looked excited when she reached ten. Pinigilan ko ang pagngiti ko dahil mukhang proud pa siya kahit na kulang-kulang ang numbers na sinabi niya. Si Jazer naman ay inulit ang pagrerecite from one to ten pero ‘yong anim na numbers lang ang sinasabi ni Czanelle.
“No, Czanelle. Pagkatapos ng three ay four, five, six. Saka mo lang sasabihin ang seven. Did you get that?” mahinahong tanong ni Jazer at tumango naman si Czanelle. “Sige nga.”
“One, two, three . . .” Tumingin siya kay Jazer. “Seven, nine, ten!” she said while giggling while Jazer looked frustrated. I knew it. This kid was messing up with him. Hah! Serves him right!
 
Ilang minuto pa silang gano’n lang ang ginagawa pero dahil gabi na ay pinatigil na siya ni Jazer. Doon din namin napansin na nakatulog na pala si Clark sa kama ko at sakto namang kumatok si Nanay Meling. Kinuha niya si Clark at pinasunod niya rin si Czanelle para matulog na.
 
“O, kayong dalawa, kumain na rin kayo,” sabi niya naman saka tuluyang lumabas.
 
Agad naman akong tumayo habang si Jazer ay niligpit ang mga kalat na ginawa ng dalawa sa kwarto ko. Maglalakad na sana ako pero napatigil ako nang biglang nagring ang phone ko. Pagtingin ko, international call.
 
I was hesitant to answer it at first but maybe it’s an emergency so I answered it immediately.
 
“Hello? Chloe?” When I heard my Mom’s voice calling my name, it felt weird. Hindi naman ako nagsalita. “I’m glad you answered it. I just want to know if Czanelle and Clark are doing fine. I’m quite worried.”
“Yeah,” maikli kong sagot at kahit hindi ko nakikita ay alam kong napangiti siya dahil sa pagbuntong-hininga niya.
“That’s good.”
 
Hindi ko alam kung bakit pero may iba na naman akong naramdaman. I know I might sound childish but I was waiting for something else. I wanted to hear those words but I didn’t. Hindi ko alam kung bakit pero parang may sariling isip ang bibig ko at nasabi ko pa rin ‘yon.
 
“Ako ba? Hindi mo kukumustahin?” I whispered and I cursed myself for saying those words.
 
In-end ko kaagad ang tawag dahil sa katangahang sinabi ko . . . at dahil natatakot akong marinig ang isasagot niya. I felt a lump in my throat and tears were threatening to come out of my eyes. Suddenly, the light in my room went out and that was when my tears fell. Doon ko rin narealize na nasa kwarto ko pa si Jazer kaya pinigilan ko ang sarili ko sa pag-iyak pero tuluy-tuloy pa rin ang pagtulo ng luha ko.
 
“Huwag kang mag-alala, wala akong nakita,” sabi niya saka niya isinara ang pinto ng kwarto ko at doon ako tuluyang umiyak.

​Nagmadali naman ako sa first class ko dahil late na akong nagising. Hindi ko kasi na-set ang pesteng alarm clock ko kagabi. Buti na lang at halos sabay kami ng prof ko na dumating sa room.
 
“Umabot tayo.”
 
Right. Kasama ko ring tumakbo si Jazer dahil classmate kami sa Math 121. Umupo agad kami at nagsimula naman ng lecture ang prof. Nagturo lang siya about double integration and after some exercises ay dinismiss niya rin kaagad kami.
 
“Nakopya mo ba 'yong last slide?” tanong niya kaagad pagkalabas namin ng klase kaya tinaasan ko siya ng kilay.
“Hindi mo 'yon nakopya?” Halos naipakita ko nang na-judge ko ang buong pagkatao niya sa tono ko.
“Sinolve ko pa kasi 'yong huling item na binigay.”
 
Inirapan ko siya nang makaupo na kami sa bench. Ni hindi ko nga alam kung kailan nagsimula pero after ng subject na 'yon ay lagi na kaming dumidiretso rito. Bwisit, bakit ba ako nagpapadala sa lalaking 'to?
 
“Tss,” I reacted while shoving my notebook on him.
“Thanks,” he beamed and started copying my notes.
 
Nanahimik naman ako ro'n pero sandali lang nangyari dahil may dumaan na tards sa harapan namin. At aba, inirapan pa ako ng isa! Pasalamat siya, kalalagay ko lang sa case ng ballpen ko kundi itutusok ko 'yon sa mata niya.
Bigla tuloy sumagi sa isip ko ang nangyari noong Saturday. For the first time, I was curious about what had happened when I left them. Sana lang at huwag na nila akong guluhin dahil pinagbigyan ko na sila.
 
“Thank you,” sabi naman niya at binalik niya sa akin ang notes ko.
 
Sumandal siya sa bench at bigla siyang pumikit. Napakunot naman ako nang gawin niya ‘yon. Don’t tell me . . .
 
“Hoy. Matutulog ka?” tanong ko at dinilat niya ang kaliwa niyang mata.
“Oo. Dalawang oras pa bago ang next class ko, eh.”
“Dito ka pa matutulog ha? Tignan lang natin.”
“Nandyan ka naman,” sabay ngiti niya. Pinatong niya ang notebook sa mukha niya  at natulog nga akong loko.
 
Aba, at ginawa niya pa akong tagabantay ha? Ano ako, babysitter? Bwisit na ‘to.
 
Dahil isang oras pa bago ang next class ko ay nilabas ko na lang muna ang phone ko apra may mapaglibangan. Hindi ko alam kung bakit pero bigla kong naalala ang nangyari noong weekend. When I fell to the ground while playing, I realized Czanelle accidentally stepped on the remote of the speaker, turning it on. What pissed me off was that I kept on being the ‘it’ because of this guy.
 
Napunta naman ako sa photos at nakita ko ang kinuha kong picture ng lalaking ‘to pati na rin nina Czanelle at Clark. Bigla namang bumigat ang pakiramdam ko.
 
Matapos akong iwan ng mga magulang ko rito ay hindi na kami nagkaroon ng family picture. The last one was taken when I was three years old. Hindi ko naman magawang humingi ng pagkakataon na makapagpicture man lang kami kapag umuuwi sila rito hanggang sa lalo nang lumayo ang loob ko sa kanila at hindi na ako umasang mangyayari pa ‘yon.
 
Right now, it felt weird having some photos of my family members on my phone.
 
Nagbukas na lang ako ng social media sites bago pa mag-iba ang pakiramdam ko at nakita ko namang trending sa newsfeed ko ang Queeñigo kaya naunahan ako ng inis. I read some posts about them but all I got was they were together in the cafe last Saturday.
 
Ano ba ‘yan, pati ba naman ‘yon, big deal sa fans nila?
 
Halos ilang minuto rin akong nagbabad sa Youtube kaya naman nang malapit na ang klase ko ay niligpit ko kaagad ang gamit ko. Napatingin naman ako kay Jazer na ngayon ay tulog pa rin.
 
“Hoy,” sabay tanggal ko ng notebook sa mukha niya.
 
Dumilat naman siya at tumingin sa akin. Pero bigla ko namang narealize na bakit nga ba ako magpapaalam sa kanya? Tss. Sino ba kasing nagsabing dito siya matulog?
 
“Klase mo na?” he asked while rubbing his eyes.
“Obvious? H'wag ka nga dyan, para kang tanga,” sabi ko naman at tuluyan na akong tumayo pero napatigil ako nang tumayo rin siya at kinuha ang gamit niya.
“Sa library na lang ako matutulog,” sagot niya at sabay kaming naglakad hanggang makarating siya sa library at ako naman ay dumiretso sa klase ko.
 
***
 
Buti na lang at natapos na ang classes ko for this day. Bwisot nga lang 'yong last class dahil puro tards. Kung anu-ano pamg pagpaparinig ang ginawa. Badtrip talaga.
 
“Kala niya kasi maaagaw niya si Kuya Iñigo kay Ate Queenie.”
“Huwag mo ngang icompare si Ate Queenie dyan. Layo ng level nila.”
“True. She's our Queen, while that one is a witch.”
 
Yeah, right. Talagang sinabayan pa nila ako para magparinig ha?
 
Tumalikod ako at tinaasan ko sila ng kilay. Agad naman silang napaatras at tumahimik. This is what I hate about this fantards—they're all talk, and when you confront them, they would run away.
 
“Witch?” inosente kong tanong habang nakangiti. "Oh, come on. Don't praise me too much."
“Bakit, totoo naman. Don't go near Ate Queenie!”
“Iba ang landiin mo, huwag si Kuya Iñigo!”
 
Imbes na mainis ay natawa na lang ako sa kanila. Ganito ba kababa ang level ng fans nila?
 
I approached them but they stepped back, clearly intimidated with my presence. I gave them a sly smile but they kept their serious expression on their faces.
 
“Sorry to burst your bubbles but those two are clearly attracted to me. Sila ang sabihan n'yong huwag lumapit sa akin dahil ubos na ang pasensya ko sa kanila . . . at maging sa fantards nila.”
 
Pagkatapos kong sabihin 'yon ay naglakad ako palayo at iniwan ko sila.
 
As usual, nandoon na naman ang bwisit sa bench. As far as I can remember, he said that he has only morning classes during Monday.
 
“Nakasimangot ka na naman,” bati niya at inirapan ko siya. “Dahil na naman sa fans nila?”
 
Napatingin ako sa kanya. In fairness, gumagaling na siyang manghula.
 
Umupo ako at hinintay namin ang text ni Kuya Larry since medyo maaga kami nadismiss. Naconscious naman ako nang nakita ko sa peripheral vision ko na nakatingin sa akin si Jazer. I waited for a few seconds but he was still staring at me.
 
“Ano ‘yang tinitingin-tingin mo?” I asked with  a furrowed brow but he smiled in return. Annoying dimple.
“Habang tumatagal, nakikita ko si Czanelle sa’yo.”
“Duh? Malamang magkapatid kami,” sabi ko naman pero lalo lang siyang ngumiti.
“Ngayon mo lang siya inacknowledge na kapatid. I’m happy.”
 
I didn’t have any rebuttal so I just ignored him. Nagfocus na lang ulit ako sa phone ko pero nang nakita kong nagtext na si Kuya Larry ay agad din akong tumayo.
 
“Andyan na si Kuya,” sabi ko at sumunod din siya sa paglalakad.
 
I told him before that he should keep some distance between us to avoid any nasty rumors but he disregarded my suggestion. Some people’s eyes were following us, especially those who know me as the third party, but I paid no attention to them.
 
Pagdating namin sa kotse ay agad kaming sumakay. Buti na lang at wala pa masyadong traffic kaya mabilis kaming nakarating ng bahay pero pagpasok pa lang namin ay sumalubong kaagad ang dalawang bubwit.
 
“Ate!”
“Mamam!”
 
Both of them ran toward us and I was alarmed by their approach. Czanelle was holding a strawberry in each hand while Clark stumbled because of the white mini-blanket tangled around him. The guys behind me laughed and Jazer walked to their direction. He carried Clark on his arms and held Czanelle’s hand.
 
“Are we going to play again?” Czanelle asked, her eyes gleaming. Bigla namang lumingon sa akin si Jazer.
“Gusto mo ba?” he asked with an impish smile.
“Ayoko,” sabay lakad ko papuntang hagdan.
 
Hinayaan ko na lang sila dahil pagod ako ngayon. Pagpasok ko sa kwarto ko ay agad akong nagshower at nagpalit. Ilang oras din akong nagbrowse ng net at ang nakakainis ay bigla akong nakakita ng ice cream kaya nagcrave ako. Bumaba naman ako para sana kumuha ng ice cream pero naabutan kong nagkukulitan pa rin ang tatlo at medyo napahinto pa ako dahil sa ginagawa nila.
 
Clark was sitting on Jazer’s shoulder while Czanelle was hanging on his right leg. Tawa lang sila nang tawa habang naglalakad si Jazer at nang nakita nila ako ay nagmadali ako papuntang kitchen. Nagulat naman ako nang naabutan ko si Kuya Larry ro’n na nakatingin din sa tatlo.
 
“Hindi ka ba naiinggit?” tanong niya.
“Saan?” I asked and he looked at them.
“Sa kanila.” Tumingin naman ako sa kanila.
“Not really. They have each other and that guy, too.”
“Galit ka pa rin ba sa kanila?”
 
Napatigil naman ako sa tanong niya at hindi ko alam kung bakit pero nag-iba ang pakiramdam ko.
 
“I don’t know. It still feels weird and I hate the fact that I remember Mom and Dad every time I see them.”
 
Nakita ko namang ngumiti si Kuya Larry at bigla niya akong tinapik sa balikat. Buti na lang at wala na siyang sinabing kahit ano dahil baka maiyak na lang ako bigla. I hate it when people see me crying.
 
I’m sure he understands my position since I was brought up by them. Alam nila kung paano at bakit ako naging ganito kaya naman wala na siyang sinabi. Call me immature and childish but I still can’t forgive Mom and Dad. All these years, I was waiting for them to put some effort for me . . . for them to stay longer than a day to spend their time with me . . . but they didn’t. Instead, they gave me siblings without even informing me beforehand. I was beyond mad and jealous. Pero ano naman ang magagawa ko? Nandyan na, eh.
 
Bago pa tuluyang sumama ang pakiramdam ko dahil sa mga pinag-iisip ko ay dumiretso ako sa fridge at kinuha ko ang ice cream container. Pinuno ko ang cup at umupo, habang si Kuya Larry ay nagpaalam na para makapagpahinga.
 
I was busy eating my ice cream when the three of them walked toward me.
 
“Ate!” Czanelle yelled, still clinging onto Jazer’s leg. “What are you eating?”
“Pagod na ako,” biglang sabi ni Jazer nang makarating sila sa dining area. “Pwede na ba tayong tumigil?”
“No! No!” sigaw ni Czanelle at lalo lang siyang kumapit sa paa ni Jazer. Nagkatinginan kami ni Jazer at kita sa itsura niya ang pagod at nagpapaawa pa siya.
“Ginusto mo ‘yan,” sabi ko naman.
“Czanelle, Chloe’s eating ice cream. Gusto mo ba?” sabi niya kaya ako naman ang napatigil. Is he diverting Czanelle’s attention to me?!
“Really? I want ice cream! Ate, I want!”
 
Nagpanic naman ako dahil baka umalis siya kay Jazer at lumipat sa akin kaya naman nag-isip agad ako kung ano ang dapat gawin.
 
“You want this? Say ah,” sabi ko naman at naglakad ako papunta sa kanila.
 
Jazer glared at me and I gave him a smirk in return. I fed Czanelle a spoon of ice cream while still on Jazer's leg and I heard him sigh. When I looked at him, he was eyeing my cup of ice cream and when he saw me, he tried hard to avert his gaze but failed.
 
“Inggit ka?” I teased and his face turned red.
“Hindi.”
 
Dahil ngayon lang ako makakaganti sa mga pang-aasar niya ay itinaas ko ang kutsara at itinapat sa mukha niya. His expression was camera-worthy and I almost laughed because of that.
 
“Yum,” I exclaimed while eating the ice cream. “Gusto mo ulit?”
 
I placed the spoonful of ice cream in front of him but he leaned forward and quickly devoured it, leaving me stunned.
 
“Thanks,” he said with a smirk.
 
Hindi ako nakapagreact agad pero pagkatapos no'n ay agad siyang umalis kasama ang dalawang bubwit.
 
“Hoy! Ice cream ko!” sigaw ko at hindi ko alam kung bakit ko pa sinabi 'yon. “Bwisit ka!”
 
Lumingon siya at tinawanan lang ako kaya lalo akong nainis. In the end, I ate the remaining ice cream and that made me feel better.
 
Damn that guy.